Zapalenie gruczołu krokowego: diagnostyka i leczenie

Zapalenie gruczołu krokowego – choroba zapalna gruczołu krokowego, jest ostra i przewlekła. Średni wiek wystąpienia choroby wynosi 25-30 lat, częstotliwość wzrasta wraz z wiekiem.

Zapalenie gruczołu krokowego może mieć charakter zakaźny i niezakaźny. Bakterie dostają się do gruczołu krokowego ze sfery moczowej, jelit, a także w wyniku infekcji przenoszonych drogą płciową.

Zapalenie gruczołu krokowego powodują:

• bakterie Gram-ujemne: E. coli, Enterobacter, Proteus, pseudomonas;
• patogeny infekcji narządów płciowych: chlamydia, gonokoki, ureaplasma, wirus opryszczki i inne;
• prątki gruźlicy;
• zespół nadciśnienia w gruczole krokowym (przekrwienie i przepełnienie kanału żylnego;
• choroby autoimmunologiczne;
• zespół bólu mięśni;
• hipodynamika;
• zaburzenia psychiczne czy emocjonalne, stres.

Objawy zapalenia gruczołu krokowego:

• bolesne, częste oddawanie moczu;
• wydzielina z cewki moczowej podczas oddawania moczu i wypróżniania;
• wzrost temperatury;
• bóle w podbrzuszu, w okolicy prostaty;
• uczucie rozdarcia;
• zaburzenia erekcji;
• zmniejszenie lub brak libido;
• uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza;
• niepłodność;
• ogólne zmęczenie i złe samopoczucie.

Objawy zapalenia gruczołu krokowego zależą od tego, czy jest ostre, czy przewlekłe, a także od metod leczenia. Często podczas samoleczenia obraz kliniczny jest wymazywany pomimo aktywnego procesu zapalnego. Przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego objawia się dyskomfortem i bólem podczas długiego siedzenia, poczuciem niepełnego opróżnienia pęcherza, zaburzeniami erekcji pomimo silnego pobudzenia.

Konsekwencje nieleczonego zapalenia gruczołu krokowego: łagodny rozrost gruczołu krokowego, niepłodność, zmniejszona funkcja erekcji, tworzenie torbieli, przewlekły zespół bólowy, rak prostaty.

Rozpoznanie zapalenia gruczołu krokowego

Urolog diagnozuje zapalenie gruczołu krokowego. W tym celu przeprowadza się wywiad, badanie z badaniem odbytnicy (palpacją) gruczołu krokowego, badanie zewnętrzne i ocenę stanu zewnętrznych narządów płciowych.

Diagnostyka laboratoryjna i instrumentalna:

• posiew wydzieliny prostaty;
• badanie zakażeń przenoszonych drogą płciową;
• USG;
• badanie ogólne moczu, ejakulatu, wydzieliny z prostaty;
• urografia;
• inne badania według wskazań (MRI, biopsja).

Leczenie zapalenia gruczołu krokowego

Po diagnozie pacjent poddaje się leczeniu. Główną metodą leczenia jest antybiotykoterapia, która jest wybierana na podstawie wykonanego posiewu i zidentyfikowanego patogenu. Terapia jest długotrwała – około 4-6 tygodni, w przypadku przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego – dłużej. W ciężkich przypadkach może być konieczna hospitalizacja i dożylne podawanie antybiotyków.

Dodatkowo przepisywane są leki ułatwiające odpływ moczu – leki przeciwskurczowe, w ciężkich przypadkach może być konieczna terapia hormonalna, leki zmniejszające przekrwienie, a także środki zwiotczające mięśnie w celu złagodzenia napięcia pęcherza i zwieraczy. Fizjoterapia i leczenie miejscowe są szeroko stosowane: podawanie leków do cewki moczowej, masaż prostaty (palec i sprzęt), fala uderzeniowa, terapia magnetyczna, elektroforeza itp.

Powrót do zdrowia zależy od stadium i czasu trwania choroby, jej przyczyny, a także kompleksowości terapii. Pacjenci muszą dostosować się do długiego procesu leczenia, aby uzyskać wynik.

Zapisz się na wizytę

Może Cię zainteresować